مدتی طول کشید تا دو عنکبوت به محیط عجیب و غیرمعمول فضا عادت کنند، اما آن‌ها خیلی زود یاد گرفتند همانند زمانی که روی زمین بودند، تار ببافند، هرچند تارهایشان در فضا ظریف‌تر و نازک‌تر بود.
هدف پژوهشگران فقط بررسی رفتار عنکبوت‌ها نبود، بلکه آن‌ها می‌خواستند دریابند شرایط نزدیک به ریزگرانش در فضا چگونه بر سیستم عصبی مرکزی موجودات زنده، ازجمله انسان‌ها، تاثیر می‌گذارد.
عنکبوت‌های گِردباف، دسته‌ای از عنکبوت‌ها هستند که به‌دلیل تنیدن تارهای گرد و مدورشان (به شکل دایره یا بیضی) معروفند. ناسا توضیح می‌دهد: «ساختار هندسی تار عنکبوتی گردباف، معیار مناسبی برای سنجش وضعیت سیستم عصبی مرکزی آن است. عنکبوت برای تعیین ضخامت تار خود، وزن خودش را احساس می‌کند و همچنین از باد و نیروی گرانش زمین برای شروع به بافت تار استفاده می‌کند. بنابراین، وقتی در ایستگاه فضایی اسکای‌لب که نیروی گرانش وجود ندارد قرار می‌گیرد، فقدان گرانش باعث می‌شود رفتار عنکبوت هنگام ساخت تار تغییر کند و واکنش متفاوتی نشان دهد.»
متأسفانه، هیچ‌یک از دو عنکبوت زنده نماندند و آرابلا و آنیتا هر دو در ایستگاه فضایی احتمالا درنتیجه‌ی کم‌آبی مردند.
از دهه ۱۹۷۰ تاکنون، در چندین آزمایش عنکبوت‌ها به مدار پایینی زمین فرستاده‌اند تا به درک بهتر چگونگی سازگاری حیات با شرایط فضا کمک کنند. در سال‌های اخیر، دانشمندان دانشگاه بازل رفتار عنکبوت‌های گونه‌ی طلایی بافنده (Trichonephila clavipes) را در ایستگاه فضایی بین‌المللی مطالعه کرده و توجه ویژه‌ای به تقارن تارهای تنیده‌شده توسط آن‌ها داشته‌اند.
روی زمین، عنکبوت‌ها تارهای خود را طوری می‌بافند که مرکز تار کمی به سمت بالا متمایل باشد، نه دقیقا وسط. این کار به آن‌ها کمک می‌کند وقتی حشره‌ای به قسمت پایین‌تر تار برخورد کرد، بتوانند به سرعت و با کمک نیروی گرانش به سمت پایین حرکت کرده و طعمه را بگیرند.
جالب اینکه تارهایی که در شرایط نزدیک به بی‌گرانشی در ایستگاه فضایی بین‌المللی بافته شدند، نسبت به تارهای روی زمین متقارن‌تر بودند و مرکز تار بیشتر به وسط نزدیک بود. این امر نشان می‌دهد حتی بدون تجربه قبلی در فضا، عنکبوت‌ها خیلی سریع رفتارشان را تغییر دادند و خود را با شرایط جدید وفق دادند.