آب توت‌فرنگی و سوپ برشچ
با وجود تمام موانع، خدمه‌ی مأموریت آپولو–سایوز سرانجام در تابستان ۱۹۷۵ به سکوهای پرتاب خود رسیدند. در ۱۵ ژوئیه، کیهان‌نوردان سایوز از پایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان به فضا پرتاب شدند؛ حدود هفت ساعت بعد نیز فضانوردان آپولو از مرکز فضایی کندی در فلوریدا راهی مدار شدند.
آماده‌سازی برای اتصال نسبتاً بی‌دردسر پیش رفت، هرچند خدمه‌ی آپولو کشف کردند که یک «پشه‌ی غول‌آسای فلوریدایی» همراهشان وارد فضا شده! و ژنرال استافورد با شوخی گفت که ریختن آب‌میوه، فضای داخل آپولو را به سفینه‌ای به رنگ توت‌فرنگی تبدیل کرده است.
در ساعت ۱۲:۱۲ ظهر به‌وقت شرق آمریکا در تاریخ ۱۷ ژوئیه، اتصال موفقیت‌آمیز دو فضاپیما برفراز اقیانوس اطلس انجام شد. چند ساعت بعد، لحظه‌ی تاریخی دست دادن فضانوردان به‌صورت زنده از تلویزیون برای میلیون‌ها نفر پخش شد. این مأموریت حتی الهام‌بخش ساختن یک نوشیدنی به نام Link Up شد که در هتل ساووی لندن سرو می‌شد.
خدمه‌ی دو فضاپیما دو روز بعدی را صرف تبادل هدایا، غذاخوردن مشترک (از جمله نوش جان کردن برشچ، سوپ سنتی روسی)، گوش دادن به موسیقی، و انجام آزمایش‌های علمی کردند. در ۱۹ ژوئیه، فضاپیماها از هم جدا شدند.
با وجود تمام نگرانی‌های اولیه درباره ایمنی فضاپیماها، در نهایت این آپولو بود که دچار حادثه‌ای جدی شد: هنگام ورود دوباره به جو زمین، گازهای سمی کپسول را پر کرد. ونس برند بی‌هوش شد و تمام اعضای خدمه پس از فرود در اقیانوس، به بیمارستان منتقل شدند.
با اینکه پایان مأموریت ترسناک بود، فضانوردان به‌سرعت بهبود یافتند و مأموریت در مجموع به عنوان یک موفقیت دیپلماتیک و فنی ستایش شد.
موفقیتی کوتاه‌مدت، میراثی بلندمدت
مأموریت دوم آپولو–سایوز برنامه‌ریزی شد، اما هرگز به اجرا نرسید. در اواخر دهه ۷۰ و دهه ۸۰ میلادی، تنش‌ها میان آمریکا و شوروی بار دیگر بالا گرفت و دو کشور سال‌ها به‌طور مستقیم با یکدیگر همکاری نکردند. بااین‌حال، هر دو ابرقدرت در آن دوران به گسترش همکاری‌های فضایی با متحدان خود پرداختند. در دهه ۱۹۸۰، خدمه‌ی شاتل‌های فضایی ناسا شامل فضانوردانی از کانادا، اروپا و ژاپن بودند، درحالی که شوروی کیهان‌نوردانی از کشورهای کوبا، لهستان، ویتنام، افغانستان و دیگر کشورها به فضا فرستاد.
پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، روس‌ها و آمریکایی‌ها دوباره در فضا با یکدیگر متحد شدند؛ نخستین بار در «ایستگاه فضایی میر» در اوایل دهه ۹۰ میلادی. همکاری آمریکا–روسیه اکنون ستون فقرات ایستگاه فضایی بین‌المللی است؛ ایستگاهی که از سال ۲۰۰۰ تاکنون به‌طور مداوم محل سکونت انسان بوده است.
اما ایستگاه فضایی بین‌المللی اکنون در سال‌های پایانی عمر خود قرار دارد. روسیه درحال بررسی ساخت ایستگاه فضایی جداگانه‌ای است، و آمریکا نیز سرمایه‌گذاری روی پایگاه‌های فضایی تجاری را آغاز کرده، تلاش‌هایی که ممکن است مأموریت آپولو–سایوز را به خاطره‌ای دور بدل کند.
بااین‌حال، دکتر «کراسنیاک»، کارشناس روس در روابط بین‌الملل، می‌گوید میراث این مأموریت و همکاری فضایی به‌طور کلی، حتی پنجاه سال بعد، همچنان برای مردم روسیه اهمیت دارد. او می‌افزاید، چه آمریکا و روسیه در آینده در پروازهای فضایی سرنشین‌دار شریک شوند چه نه، این دو قدرت همچنان از مهره‌های کلیدی در تعیین قواعد بین‌المللی فضا هستند.