مشت ما و مشت خدا

دختر كوچولو وارد بقالی شد و كاغذی به طرف بقال دراز كرد و گفت:
مامانم گفته چیزهایی كه در این لیست نوشته، بهم بدی، این هم پولش.
بقال كاغذ رو گرفت و لیست نوشته شده در كاغذ را فراهم كرد و به دست دختر بچه داد، بعد لبخندی زد و گفت:
چون دختر خوبی هستی و به حرف مامانت گوش می‌دی، می‌تونی یك مشت شكلات به عنوان جایزه برداری.
ولی دختر كوچولو از جای خودش تكون نخورد، مرد بقال كه احساس كرد دختر بچه برای برداشتن شكلات‌ها خجالت می‌كشه، گفت:
“دخترم! خجالت نكش، بیا جلو خودت شكلات هاتو بردار”.
دخترك پاسخ داد: “عمو! نمی‌خوام خودم شكلات ها رو بردارم، نمی‌شه شما بهم بدین؟ “
بقال با تعجب پرسید: چرا دخترم؟ مگه چه فرقی می‌كنه؟
و دخترك با خنده‌ای كودكانه گفت: آخه مشت شما از مشت من بزرگ تره!

داشتم فكر می كردم حواسمون به‌اندازه یه بچه كوچولو هم جمع نیس كه بدونیم و مطمئن باشیم كه مشت خدا از مشت ما بزرگ تره.
امام صادق علیه السلام در دعایی می‌فرماید:
یَا مُعْطِیَ الْخَیْرَاتِ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَعْطِنِی مِنْ خَیْرِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُه‏
ای عطا كننده‌ خیرها! بر محمد و آل محمد درود و رحمت فرست و به من خیر دنیا و آخرت را ـ آن چنان كه در خور تو است ـ عطا نما.
(كافی، ج ۲، ص ۵۹)