درون جنگلی یک پشه لختی                  فرو بنشست بر شاخه درختی

  پس از لختی درنگ و استراحت               چو برمی خاست گفتی با فصاحت:

   درخت پیل تن پیر کهنسال !                   که افشاندی به هر سویی پر و بال

   اگر سنگینیم شاخه تو افسرد،               اگر جسمم تن و جان تو آزرد ،

   حلالم کن! ببخشم !عذر خواهم!             که قدری خسته ات کردم به راهم

    درخت پیر آن گه پاسخش داد:               که ای پشه اسیر پنجه باد !

     نه وقتی آمدی چیزیم افزود !                نه چون رفتی ز دنیا هیچ کم بود !